Αγαπητή κυρία υφυπουργέ,

Με την επιστολή αυτή θα θέλαμε να σας κάνουμε κοινωνό του προβληματισμού και της ψυχικής δοκιμασίας μας που προέκυψε κατά τη διαδικασία συνταιριάσματος μεταξύ των παιδιών που βρίσκονται στα ιδρύματα και των υποψήφιων ανάδοχων/θετών γονέων, σε συνδυασμό με την προβολή του προγράμματος και την διαφήμιση της «εύρυθμης» λειτουργίας του στα ΜΜΕ.

Πριν από μερικά χρόνια, συμμετέχοντας σε ένα συμπόσιο για τον ρόλο των κοινωνικών υπηρεσιών σε πληθυσμούς που δοκιμάζονται από τις συνέπειες ένοπλων συγκρούσεων, έγινα μάρτυρας μιας ασυνήθιστης και συνάμα εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συζήτησης που συμπύκνωνε γλαφυρά την ιστορική αντίφαση που αντιμετωπίζει η κοινωνική εργασία ως επάγγελμα. Έπειτα από την έξοχη και συγκινητική παρουσίαση των δράσεων ενός τοπικού δικτύου αλληλεγγύης προς πρόσφυγες στη Μεγάλη Βρετανία, ο συντονιστής του προγράμματος, πρόσφυγας και ο ίδιος από τη Σομαλία, ρωτήθηκε αν και με ποιόν τρόπο οι Κοινωνικοί Λειτουργοί συνδράμουν στις δράσεις της ομάδας του. Ο ομιλών, με ένα ελαφρύ μειδίαμα στο πρόσωπό, απάντησε: «Φυσικά, η πολιτική μας δουλειά έχει συστηματικά υποστηριχθεί από κοινωνικούς λειτουργούς. Έχουμε πολλούς εθελοντές και ακτιβιστές που είναι κοινωνικοί λειτουργοί. Ωστόσο, σχεδόν πάντα συμβάλλουν στις δράσεις μας έξω από το ωράριο της επίσημης επαγγελματικής τους δραστηριότητας.»

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της συστηματικής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις αντι-μεταναστευτικές και κατασταλτικές πολιτικές της Ευρώπης. Πάνω από 1,000,000 πρόσφυγες εισήλθαν στην Ευρώπη το 2015 με πάνω από 3,400 θύματα στο θαλάσσιο νεκροταφείο του Αιγαίου. Μόνο για τον Ιανουάριο του 2016, έχουν καταγραφεί 224 θάνατοι ανθρώπων – αναμεσά τους και παιδιά. Οι θάνατοι αυτοί – αν όχι δολοφονίες – θα συνεχιστούν κατά τη διάρκεια του χειμώνα με τον παράλογο φράχτη του Έβρου να συντηρείται και την Ευρώπη – Φρούριο να κλείνει τα σύνορά της στις ροές μεταναστών και προσφύγων.